Deze Cubaanse beeldhouwer herdefinieert monumenten... en het zou je hart kunnen breken

Gabriel Raúl Cisneros Báez, een Cubaanse beeldhouwer geboren in Las Tunas in 1990, onderscheidt zich als een krachtige stem in de herdefiniëring van publieke beeldhouwkunst en monumentaliteit in de hedendaagse kunst. In een cultureel landschap waar monumenten vaak dienen als instrumenten van historische verheerlijking, hanteert Cisneros een radicaal andere aanpak. Hij zet de taal van heldendom op zijn kop en plaatst emotionele kwetsbaarheid, menselijke fragiliteit en zelfreflectie op de voorgrond.

Het monument terugwinnen

Cisneros, opgeleid aan de prestigieuze Cubaanse Universiteit voor de Kunsten (ISA) en begeleid door de veelgeprezen beeldhouwer José Villa Soberón, is goed thuis in de conventies van openbare kunst. Maar in plaats van grootse gebaren van nationalisme of triomf te reproduceren, ontdoet hij zich van de pracht en praal van de sokkel om de rauwe emotionele binnenkant van de figuur te onthullen. Zijn sculpturen, vervaardigd in kunsthars om te lijken op traditioneel marmer of brons, lenen de vormentaal van klassieke beeldhouwkunst, maar ondermijnen tegelijkertijd de intenties ervan.

In plaats van verheven helden vinden we torso's die inzakken , bustes die hun eigen hoofden wiegen , en figuren die niet door de geschiedenis, maar door emoties lijken te worden belast . Dit zijn geen monumenten voor de overwinning, maar meditaties over verdriet, eenzaamheid, liefde en de stille strijd van het mens-zijn.

Beeldhouwen van sentiment

Cisneros' werk is diep tastbaar en psychologisch. Met polyesterhars, vaak beschilderd of afgewerkt om aan steen te doen denken, creëert hij sculpturen die de bestendigheid van traditionele monumenten tegelijkertijd weerspiegelen en verwerpen. De sokkel , lange tijd een symbool van macht en verheffing, wordt een basis, niet voor verheerlijking, maar voor meditatie. Zijn figuren leunen, rusten of storten ertegenaan, alsof ze de verwachtingen die hun worden opgelegd, beu zijn.

De buste, een blijvend symbool van herdenking, wordt teruggewonnen . In Cisneros' handen wordt het een zelf-kalmerende figuur, die zachtjes zijn eigen hoofd vasthoudt en monumentaliteit verandert in een gebaar van zorg en tederheid. Door deze subtiele transformaties vraagt hij de kijker om niet alleen te heroverwegen wat we herdenken, maar ook hoe .

Emotionele architectuur

Cisneros werkt niet alleen in driedimensionale vorm, hij construeert emotionele architectuur. Zijn sculpturen voelen als pauzes in een zin, momenten in de tijd waarin het lichaam onthult wat woorden vaak niet kunnen. Zo vervaagt hij de grens tussen publiek en privé, uiterlijke vorm en innerlijk leven.

Zijn tentoonstellingen, zoals Forastero en tierra extraña en El Prestidigitador , hebben internationale erkenning gekregen, niet alleen vanwege hun technische vaardigheid, maar ook vanwege de stille, revolutionaire geest die erin besloten ligt. Elk werk nodigt uit tot reflectie, niet alleen op cultureel geheugen, maar ook op persoonlijke ervaringen . Wat betekent het om te voelen? Om te rouwen? Om jezelf staande te houden wanneer niemand anders dat wil?

Een monument voor het zelf

In een wereld vol grote verhalen en levensgrote beelden, beeldhouwt Gabriel Cisneros een alternatief: een monument voor introspectie , een eerbetoon aan stil uithoudingsvermogen. Zijn werk daagt ons uit om te vragen: Wiens verhalen vieren we? En wat als ware kracht schuilt in emotionele transparantie in plaats van heroïsche abstractie?

Door de klassieke vorm te combineren met een hedendaagse betekenis, brengt Cisneros het monument terug naar de aarde, waar het onze gedeelde menselijkheid kan voelen, ademen en ons eraan kan herinneren.

Wilt u meer weten over Gabriel Raúl Cisneros Báez en zijn recente werk bekijken, volg hem dan op Instagram: @gabrielraulcisneros .